Zit

Ik zit.
Op een trap.
En bekijk het schouwspel.
Daarginder,
Onder mij.
Stukken tapijt,
Hoopjes mens.
Alles is een asbak.
Ik zit.
Op een trap.
En bekijk het schouwspel.
Naast mij op zelfde hoogte,
Zit een schim.
Hij ziet het schouwspel vanuit een ander perspectief.
Een ander tapijt.
Andere hoopjes mens.
Maar alles blijft een asbak.
Ik zit op een trap.

Janken aan het aanrecht

Het huilen om verlies.
Het verrassende emotionele gevoel alleen daar aan het aanrecht.
Eenzaam maar toch samen.
Het is daar in een keer uit het niks.
De tranen en het warme verstikkende gevoel van verdriet.
Na weken er weinig bij gevoelt te hebben komt het plots opzetten..
Het huilen om verlies.
Verliezen van een man, een vader en een vriend.
''Gelukkig hebben we de foto's nog.''
En jou stem in mijn hoofd.
Het huilen is een opluchting.
Ik lach om mijzelf daar aan het aanrecht.
Het mag, het huilen.

Even verloren.

Ik was weer even verloren in verliefdheid.

Verloren in jou,
afhankelijk en weg.

Gelukkig ben ik dit nog steeds en zijn we niet weg.

Alleen ben ik, ik.
En jij bent jij.

Ons eigen zelf in een wij.

Ik was weer even verloren in verliefdheid.

En heb nu het gevoel,
ik ben weer terug.